Wellington, de grote held die Napoleon versloeg, diende als leider van de conservatieve partij in het House of Lords, 1828-46. Sommige schrijvers hebben hem als een verwarde reactionair gematigd, maar een consensus in de late 20e eeuw beeldt hem af als een slimme operator die zijn slimheid verborgen hield achter de façade van een slecht geïnformeerde oude soldaat. Wellington werkte om de Lords te transformeren van onbetwiste steun van de Kroon aan een actieve speler in politiek manoeuvreren, met een toewijding aan de aangelande aristocratie. Hij gebruikte zijn verblijf in Londen en heeft een locatie voor intieme diners en privéconsultaties, samen met uitgebreide correspondentie die hem in contact hield met partijleiders in Commons en de belangrijkste persona in Lords. Hij gaf publieke retorische ondersteuning aan Ultra-Tory anti-hervormingsposities, maar veranderde vervolgens behendig van positie in het centrum van de partij, vooral wanneer Peel ondersteuning nodig had van het hogerhuis. Wellington's succes was gebaseerd op de 44 peers verkozen uit Schotland en Ierland, wiens verkiezing hij bestuurde.
|