Turkse werkwoorden hebben attributieve vormen, waaronder aanwezig (met het einde -en²), toekomst (-ecek²), indirect / inferentieel verleden (-miş4) en aorist (-er² of -ir4). Deze vormen kunnen functioneren als bijvoeglijke naamwoorden of zelfstandige naamwoorden: oynamayan çocuklar "kinderen die niet spelen", oynamayanlar "degenen die niet spelen"; okur yazar "reader-writer = literate", okur yazarlar "literates". De belangrijkste functie van attributieve werkwoorden is het ontwikkelen van aanpasbare zinsdelen die gelijkwaardig zijn aan de relatieve clausules die in de meeste Europese talen worden gevonden. De attributieve vormen die in deze constructies worden gebruikt, zijn de toekomst (-ecek²) en een oudere vorm (-dik4), die zowel huidige als in het verleden betekenissen omvat. Het gebruik van deze "persoonlijke of relatieve deelwoorden" wordt geïllustreerd in de volgende tabel, waarin de voorbeelden worden gepresenteerd volgens het grammaticale geval dat te zien is in de equivalente Engelse relatieve clausule.
|